ေထာက္လွမ္းေရး မဟူရာငွက္
အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စု အေျခစုိက္ Lockheed ကုမၸဏီမွ ထုတ္လုပ္ေသာ ေထာက္လွမ္းေရး ေလယာဥ္ ပုံစံအမွတ္ SR-71 လွ်ဳိ႕ဝွက္အမည္ မဟူရာငွက္ (Blackbird) သည္ အသံထက္ (၃)ဆခန္႔ ပုိျမန္ေအာင္ ေမာင္းႏွင္ႏိုင္ေသာ ဗ်ဴဟာေျမာက္ ေထာက္လွမ္းေရး ေလယာဥ္ ျဖစ္သည္။ ၁၉၆၀ ျပည့္ႏွစ္က ေပၚထြန္းခဲ့ေသာ Lockheed A-12 ေထာက္လွမ္းေရး ေလယာဥ္က အေျခခံ၍ ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ လူသိနည္း စီမံကိန္းတစ္ခု၏ အက်ဳိးရလဒ္ ျဖစ္သည့္ Blackbird သည္ ေလေၾကာင္းအႏၲရာယ္ ၿခိမ္းေျခာက္မႈမ်ားကုိ ေက်ာ္လႊား၍ ေထာက္လွမ္းေရးလုပ္ငန္း ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ရန္ ဒီဇုိင္း ထုတ္ထားသည္။ ထုိ႔အျပင္ ၎ေပၚထြန္းစႏွစ္မ်ားက ေရဒါ ေထာက္လွမ္းမႈမွ ေရွာင္ရွားႏုိင္စြမ္းရွိခဲ့ၿပီး ယခုေခတ္ ေရဒါမ်ားကသာ Blackbird ကုိ ေထာက္လွမ္း သိရွိႏုိင္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ကမၻာ့အျမန္ဆုံးဟု ဂုဏ္တင္ေလာက္ေသာ အျမန္ႏႈန္းေၾကာင့္ ေရဒါမ်ားသည္ Blackbird ကုိ ေခတၱမွ်သာ ေထာက္လွမ္း သိရွိႏုိင္ၿပီး မ်ားမၾကာမီ မ်က္ျခည္ျပတ္သြား ၾကရသည္။ မဟူရာငွက္ဟူေသာ အမည္နာမႏွင့္ လုိက္ဖက္သည့္ ေထာက္လွမ္းေရး ေလယာဥ္ပင္ ျဖစ္သည္။
ၿဂိဳဟ္သား နည္းပညာ
အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စု နီဗားဒါး ျပည္နယ္ရွိ Groom Lake ေဒသသည္ Area-51 ဟူေသာ အမည္ျဖင့္ ေက်ာ္ၾကားေသာ ေနရာတစ္ေနရာ ျဖစ္သည္။ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စု၏ ေခတ္အမီဆုံး၊ အဆန္းသစ္ဆုံး လက္နက္မ်ားကုိသာ သီးသန္႔ ထုတ္လုပ္ေသာ ေနရာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ၿဂိဳဟ္သား နည္းပညာမ်ားကုိ တိတ္တဆိတ္ အသုံးခ်ေနသည့္ ေနရာတစ္ခုအျဖစ္ ေက်ာ္ၾကားေသာ Area-51 တြင္ Blackbird ကုိ ဖန္တီးခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ Blackbird ၏ ေရွ႕ေျပးပုံစံျဖစ္ေသာ Lockheed A-12 ကုိ ကလဲရင့္(စ္)ဂြ်န္ဆင္ ဆုိသူက တီထြင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ၿပီး ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ (၂၅) ရက္ေန႔တြင္ စတင္ ပ်ံသန္းႏုိင္ခဲ့သည္။ A-12 (၁၃) စီး တည္ေဆာက္ခဲ့ၿပီး ၎တုိ႔အနက္တြင္ ၾကားျဖတ္ တုိက္ခုိက္ေရး ေရွ႕ေျပးပုံစံ၊ လူမဲ့ေလယာဥ္ တင္ေဆာင္ေရး ေရွ႕ေျပးပုံစံတုိ႔ ပါရွိခဲ့သည္။ A-12 သည္ ဗီယက္နမ္ႏုိင္ငံႏွင့္ ကုိရီးယားဒီမုိကရက္တစ္ သမၼတႏုိင္ငံတုိ႔၌ ေထာက္လွမ္းေရး တာဝန္မ်ား ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၿပီး ၁၉၆၈ ခုႏွစ္တြင္ တာဝန္မွ အနားယူခဲ့သည္။ A-12 နည္းပညာကုိ အေျခခံကာ Blackbird ကုိ ပုံစံထုတ္ခဲ့ျခင္းဟု လူသိမ်ားေသာ္လည္း အမွန္စင္စစ္မွာမူ Blackbird သည္ A-12 ၏ ေနာက္ပၚထြန္းလာေသာ ေထာက္လွမ္းေရး ေလယာဥ္ စီမံကိန္း ျဖစ္ၿပီး ေထာက္လွမ္းေရးႏွင့္ တုိက္ခုိက္ေရး တာဝန္မ်ားကုိ ပူးတြဲ ထမ္းေဆာင္ႏုိင္ရန္ ဖန္တီးထားျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိ႔အျပင္ ၁၉၆၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ား၏ အေကာင္းဆုံး နည္းပညာမ်ားကုိ ေပါင္းစု အသုံးခ်ထားျခင္းမ်ဳိး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ Blackbird ၏ ဒီဇုိင္းႏွင့္ စြမ္းေဆာင္ရည္မွာ ၿဂဳိဟ္သား နည္းပညာမ်ားကုိ အေျခခံထားသကဲ့သုိ႔ ရွိသည္။
မဟူရာ တည္ေဆာက္ပုံ
ကမၻာေပၚတြင္ ေခတ္အမီွဆုံးႏွင့္ သိရအခက္ဆုံး စီမံကိန္းတစ္ခု ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ SR-71 ၏ ေပၚထြက္လာပုံမွာလည္း လွ်ဳိ႕ဝွက္ဆန္းၾကယ္လွသည္။ အသံထက္ သုံးဆျမန္ေအာင္ ေမာင္းႏွင္ႏုိင္ေသာ ေလယာဥ္တစ္စီးသည္ ေလထု ပြတ္အားေၾကာင့္ အပူခ်ိန္တက္လာသည့္ ျဖစ္ရပ္မ်ဳိးကုိ အမ်ားဆုံး ႀကံဳေတြ႕ရေလ့ ရွိသည္။ ေလယာဥ္၏ အေရွ႕ ဘက္ပုိင္းတြင္ ဖိအားမ်ားစြာ တုိးလာႏုိင္ၿပီး အသံထက္ ျမန္ေအာင္ သြားသည့္အခ်ိန္တြင္ ေပၚေပါက္လာေလ့ရွိေသာ အသံလြန္သိမ့္လႈိင္းေၾကာင့္ ေလယာဥ္၏ ကုိယ္ထည္ကုိ ေပ့ါပါးသေလာက္ ခုိင္မာသည့္ အရာဝတၳဳ တစ္မ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ တည္ေဆာက္ရန္ လုိအပ္ေစသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဤလုပ္ငန္းစဥ္ အတြက္ အသင့္ေတာ္ဆုံး ျဖစ္ေသာ တုိက္ေတနီယမ္ သတၱဳကုိ ဆုိဗီယက္တုိ႔ထံမွ ဝယ္ယူခဲ့ရသည္။ အေမရိကန္တုိ႔သည္ နည္းပညာ ေပါက္ၾကားမည္ စုိးေသာေၾကာင့္ တုိက္ေတနီယမ္ ဝယ္ယူရသည့္ အေၾကာင္းအရင္းကုိ ထုတ္ျပန္ျခင္း မျပဳခဲ့ဘဲ ဆင္ေျခဆင္လက္မ်ားစြာနဲ႔ လွည့္ျဖားဝယ္ယူခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ေလယာဥ္တစ္စီးလုံးကုိ တုိက္ေတနီယမ္ျဖင့္ တည္ေဆာက္ပါက ကုန္က်စရိတ္ အလြန္တက္သြားမည္ ျဖစ္သျဖင့္ ေလယာဥ္ တည္ေဆာက္သူ Lockheed ကုမၸဏီသည္ တုိက္ေတနီယမ္ကုိ အျခားသတၱဳမ်ားႏွင့္ ေရာစပ္ အသုံးခ်ခဲ့သည္။ အေခ်ာကုိင္ထားေသာ ေလယာဥ္မ်ားကိုလည္း အနက္ေရာင္နီးနီး ရွိေသာ နက္ျပာေရာင္ သုတ္ကာ ျမင္ကြင္းမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေစရန္ စီမံထားသည္။ ထုိ႔အျပင္ ေရဒါလႈိင္း ႐ုိက္ခတ္မႈမွ သက္သာရာရေစရန္ ေလယာဥ္၏ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ ဧရိယာကုိလည္း အေကာင္းဆုံး အေနအထား အထိ ေလ်ာ့ခ်ထားသည္။ ၁၉၆၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ားက အသုံးျပဳခဲ့ၾကေသာ ေရဒါမ်ားသည္ Blackbird ကုိ ေထာက္လွမ္း သိရွိႏုိင္စြမ္း မရွိသည့္္အျပင္ ေကာင္းကင္အျပာေရာင္ ေနာက္ခံ၌ အလြန္လ်င္ျမန္စြာ သြားလာေနေသာ Blackbird ကုိ သာမန္မ်က္လုံးျဖင့္ လြယ္ကူစြာ မျမင္ရသည့္အတြက္ မဟူရာငွက္ဟူေသာ အမည္ကုိ ထုိက္တန္စြာ ရရွိခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
အံ့ဖြယ္ အင္ဂ်င္ ပါဝါ
Blackbird ကုိ အသံထက္ (၃.၂) ဆ အျမန္ႏႈန္းႏွင့္ ေကာင္းစြာ ဝဲပ်ံႏုိင္ရန္ စီမံထားေသာ္လည္း ၎၏ တာဘုိဂ်က္ အင္ဂ်င္မ်ား အတြင္း ေလဝင္မႈ အျမန္ႏႈန္းကုိ အသံ၏ ထက္ဝက္မွ်သာ ရွိေသာ ပမာဏရွိေစရန္ ကန္႔သတ္ထားသည္။ ေလယာဥ္ ပ်ံသန္းႏႈန္း ျမင့္လာသည္ႏွင့္အမွ် အင္ဂ်င္အတြင္း ေလတုိးဝင္မႈ ႏႈန္းလည္း ျမင့္တက္လာမည္ျဖစ္ရာ ျပင္းထန္ေသာ ေလအားေၾကာင့္ အင္ဂ်င္ပ်က္စီးမႈမ်ားမွ ကာကြယ္ရန္ ဤသုိ႔ စီစဥ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ အင္ဂ်င္၏ ေလဝင္ေပါက္ေရွ႕ဘက္တြင္ အခၽြန္ပုံစံ ေလဝင္ထိန္းစနစ္ ပါဝင္ၿပီး ပုံမွန္ေမာင္းႏွင္ခ်ိန္တြင္ အဆုိပါ အခၽြန္မွာ ေရွ႕သုိ႔ ထြက္ေနကာ အသံထက္ (၃) ဆေက်ာ္ ေမာင္းႏွင္ေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ အင္ဂ်င္အတြင္းသု႔ိ (၂၆) လက္မခန္႔ တုိဝင္သြားရန္ ဖန္တီးေပးထားသည္။ အျပင္မွေလမ်ား တုိးဝင္လာေလ အင္ဂ်င္အတြင္း မီးေလာင္ေပါက္ကဲြမႈ ျမင့္တက္လာေလ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အရွိန္ႏႈန္း ျမန္ျမန္ႏွင့္ ေမာင္းႏွင္ေလ ဆီစားသက္သာေလ ျဖစ္ေစမည္ ျဖစ္သည္။ Blackbird မေပၚထြန္းမီက တုိက္ေတနီယမ္သတၱဳကုိ ဂ်က္အင္ဂ်င္ ေလထြက္ေပါက္မ်ားႏွင့္ အျခားအပူဒဏ္ခံ အစိတ္အပုိင္းမ်ားတြင္ အသုံးျပဳခဲ့ေသာ္လည္း မဟူရာငွက္တြင္မူ တုိက္ေတနီယမ္ (၈၅)ရာခုိင္ႏႈန္း၊ အျခားသတၱဳစပ္ (၁၅) ရာခုိင္ႏႈန္းျဖင့္ ကုိယ္ထည္ကုိ တည္ေဆာက္ ဖန္တီးေပးထားသည္။ Blackbird တည္ေဆာက္ရန္ ဝယ္ယူခဲ့ေသာ တုိက္ေတနီယမ္ သတၱဳ (၈၀) ရာခုိင္ႏႈန္းကုိ မသန္႔စင္ေသာေၾကာင့္ ပယ္ခ်ပစ္ခဲ့ရသည္ဟု မွတ္တမ္းမ်ားက ေဖာ္ျပထားသျဖင့္ အေမရိကန္တု႔ိ အေလးထား ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပုံကုိ သိရွိႏုိင္သည္။
အင္ဂ်င္နီယာမ်ား၏ ကာလရွည္ ေလ့လာမႈမ်ားအရ ကုိယ္ထည္ တည္ေဆာက္ထားေသာ တုိက္ေတနီယမ္သတၱဳသည္ ပ်ံသန္းခ်ိန္ ၾကာျမင့္သည္ႏွင့္အမွ် ပုိမုိက်စ္လ်စ္ ခုိင္မာလာေၾကာင္း သိရွိခဲ့ရသည္။ ျမန္ႏႈန္းျမင့္ ပ်ံသန္းစဥ္ ေလယာဥ္ကုိယ္ထည္ေပၚ၌ ႀကံဳေတြ႕ရေသာ ဖိအားေျပာင္းလဲမႈ၊ အပူခ်ိန္ ေျပာင္းလဲမႈမ်ားက ေလယာဥ္ကုိယ္ထည္ကုိ အမာတင္ေပးသလုိ ျဖစ္ေစေၾကာင္း အင္ဂ်င္နီယာမ်ားက ရွင္းျပထားသည္။ ကုိယ္ထည္၏ အပုိင္းအစမ်ားကုိ သြပ္ျပားမ်ားကဲ့သုိ႔ အေခါက္အတြန္႔မ်ားျဖင့္ ဖန္တီးထားေပးျခင္းမွာလည္း Blackbird ၏ ထူးျခားခ်က္ ျဖစ္ၿပီး ေခ်ာေမြ႕ေသာ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚတြင္ ေလထုပြတ္အား က်ေရာက္ပါက အဆုိပါ မ်က္ႏွာျပင္ ေခါက္က်ဳိးသြားႏုိင္သည့္ အခ်က္ကုိ ႀကိဳတင္ ကာကြယ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။
ကုိယ္ထည္အတြင္း တည္ေဆာက္ပုံမွာလည္း ျမန္ႏႈန္းျမင့္ သြားလာစဥ္ ႀကံဳေတြ႕ရမည့္ မဟာဖိအားမ်ားကုိ ႀကိဳတင္ တြက္ခ်က္ထားသည့္အေနျဖင့္ ေျမျပင္ေပၚတြင္ ပြေရာင္းေရာင္းသာ ရွိေနေစရန္ စီမံထားသည္။ မည္မွ် ပြေရာင္းေရာင္း ႏုိင္သနည္းဟု ဆုိရလွ်င္ ေလယာဥ္ပ်ံ တက္စဥ္ ဆီတုိင္ကီမွ ဆီယုိဖိတ္သည္ အထိ ကုိယ္ထည္ မလုံၿခံဳဟု ဆုိသည္။ ေလယာဥ္ ေလထဲေရာက္ခါမွ အျမန္ႏႈန္းေၾကာင့္ ကုိယ္ထည္ က်စ္လ်စ္ သြားေစမည္ ျဖစ္သည္။ ယုိဖိတ္သြားေသာ ေလယာဥ္ဆီကုိ ေဝဟင္ေပၚ၌ ပ်ံသန္းရင္း ျပန္လည္ ျဖည့္တင္းယူရသည္။
ကုိယ္ေပ်ာက္ ေလယာဥ္
လက္ရွိကာလတြင္ ကိုယ္ေပ်ာက္ ေလယာဥ္၊ ေရဒါေပ်ာက္ ေလယာဥ္ အစရွိေသာ ကိစၥမ်ားသည္ အဆန္းမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ကိုယ္ေပ်ာက္ ရဟတ္ယာဥ္မ်ားပင္ ေပၚေပါက္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ ဧရိယာ နည္းပါးလွ်င္ ေရဒါျမင္ကြင္း၌ ေပၚရန္ ခက္ခဲသည္ဟု ရွာေဖြေတြ႕ရွိၿပီးေနာက္ ေပၚေပါက္လာေသာ ေလယာဥ္ပီပီ Blackbird သည္ အေပၚေအာက္ ျပားကပ္ကပ္ႏွင့္ ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ရွိေသာ ကုိယ္ထည္ျဖင့္ ထြက္ေပၚလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိ႔အျပင္ ေလယာဥ္၏ ေထာင့္စြန္းမ်ားတြင္ ေရဒါလႈိင္းကို စုပ္ယူႏိုင္ေသာ ပစၥည္းမ်ား တပ္ဆင္ထားရွိရာ ေရဒါလႈိင္း ျပန္ကန္ထြက္မည့္ အေရးကို အေကာင္းဆုံး အေနအထားအထိ တားဆီးထားသည္။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ ယေန႔ေခတ္ေပၚ ေရဒါမ်ားသည္ Blackbird ကုိ အလြယ္တကူ ေထာက္လွမ္း သိရွိႏုိင္ၿပီး အသံထက္ (၃) ဆ ျမန္ေအာင္ ပ်ံသန္းသည့္ အခါမ်ဳိး၌ Blackbird ၏ မီးခုိးတန္းသည္ အလြန္သိသာေသာ အေနအထားမ်ဳိး၌ ရွိေနသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း Blackbird မ်ား စစ္ဘက္ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ေသာ ၁၉၆၆ ခုႏွစ္မွ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္အတြင္း ရန္သူမ်ားဘက္မွ ပစ္ခ်ရန္ ႀကိဳးပမ္းမႈ အႀကိမ္ (၄၀၀၀) ေက်ာ္ ရွိခဲ့သည္။ Blackbird တြင္ အီလက္ထရြန္နစ္ တန္ျပန္ကာကြယ္ေရး စနစ္မ်ား မပါဝင္ေသာ္လည္း ေျမျပင္မွ ေဝဟင္ပစ္ ဒုံးက်ည္မ်ားအတြက္ Blackbird ၏ အျမန္ႏႈန္းမွာ အလြန္ျမင့္မားေနေသာေၾကာင့္ အရွိန္ျမႇင့္ ပ်ံသန္းလုိက္႐ုံျဖင့္ ဒုံးက်ည္ႏွင့္ ပစ္ခ်ခံရမည့္ေဘးမွ ကာကြယ္ၿပီးသား ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ ေပ (၈၀၀၀၀) အျမင့္မွ ပ်ံသန္းရေသာ ေလယာဥ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေလယာဥ္မွဴးမ်ား အသက္႐ွဴ မဝသည့္ ေဘးမွ ကာကြယ္ရန္ ဖိအားျမင့္ ဝတ္စုံမ်ားကုိ အသုံးျပဳထားၿပီး အလားတူ ဝတ္စုံမ်ားကုိ အာကာသ လြန္းျပန္ယာဥ္မ်ားေပၚတြင္ပါ အသုံးျပဳထားသည္။ ေလထုကို အျမန္ႏႈန္းျမင့္ျမင့္ျဖင့္ ခြင္း၍သြားရေသာေၾကာင့္ ကုိယ္ထည္ အပူခ်ိန္ (၂၃၀)ဒီဂရီစင္တီဂရိတ္ အထိ တက္လာႏုိင္သျဖင့္ ယာဥ္မွဴးအခန္းကုိ ေလေအးေပးထားရသည္။ ျမန္ႏႈန္းျမင့္ ကိုယ္ေပ်ာက္ေလယာဥ္အျဖစ္ ရပ္တည္ႏုိင္ရန္ အထူးအသားေပးထားေသာေၾကာင့္ Blackbird တြင္ လက္နက္ဟူ၍ သီးသီးသန္႔သန္႔ မရွိလွဘဲ ေထာက္လွမ္းေရး ကင္မရာမ်ားသာ တပ္ဆင္ထားေလ့ ရွိသည္။ ကမ႓ာ့အျမန္ဆုံး လူစီးေလယာဥ္အျဖစ္ လည္းေကာင္း၊ ၿဂိဳဟ္သား နည္းပညာကုိ သုံးစြဲထားသည္ဟု သတင္းႀကီးေသာ ေလယာဥ္တစ္စီးအျဖစ္လည္းေကာင္း ဂုဏ္သတင္း ပ်ံ႕လြင့္ခဲ့သည့္ SR-71 Blackbird မ်ားသည္ ယခုအခါ စစ္ဘက္ တာဝန္မွ အနားယူသြားၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ၎တု႔ိ၏ ရန္သူနယ္ေျမအတြင္း ထုိးေဖာက္ဝင္ေရာက္ ေထာက္လွမ္းျခင္း စြန္႔စားခန္းမ်ား၊ နည္းပညာကုိ အျမင့္ဆုံးအထိ ဆြဲယူအသုံးခ်ခဲ့ပံုမ်ားသည္ ေနာင္လာမည့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအထိ လူေျပာမ်ားေနေစဦးေတာ့မည္ ျဖစ္ပါသည္။
No comments:
Post a Comment