ယူထျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္းဘုရားေက်ာင္း ေတာင္တန္းတဝိုက္မွာဂ်ပန္ကုမၼဏီတခုသတၲုဳရွာေဖြေရး
လုပ္ခဲ့ၾကေၾကာင္းကိုေမွးမိွန္ေနတဲ့ ဂ်ပန္စာမ်ားေရးထားေသာသစ္သားအပိုင္းအစတစ္ခ်ိဳ့က သက္ေသခံလွ်က္ ရွိေနေပသည္။
အကယ္လို့မ်ား အဲဒီ ေတာင္တန္းေအာက္မွာ ဘာေတြ ရွိတယ္ဆိုတာ ဂ်ပန္ေတြ သိသြားခဲ့ရင္ စစ္ပြဲအေျဖက တမ်ိဳးတဖံုမ်ား ေျပာင္းလဲ သြားေလမလား မသိေတာ့ေခ်။
ယူေရနီယံကို ၁၇၈၉ ခုႏွစ္အတြင္း ဂ်ာမန္ ဓာတုေဗဒပညာရွင္ မာတင္ ဟိန္းနရစ္ ကလပ္ရု က ရွာေဖြ
ေတြ႕ရွိခဲ့သည္၊ ထံုးစံအရ ေတြ႕ရွိသူ၏ နာမည္ေပးရမွာကို ျငင္းဆန္ ခဲ့သည့္ေနာက္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၈ႏွစ္က ရွာေဖြ ေတြ႕ရွိခဲ့တဲ့ ယူေရးနပ္ၿဂိဳလ္ကို အစြဲျပဳၿပီး ယူေရနီယံလို့ အမည္ေပးခဲ့သည္ ၊ ဒီလိုဘဲ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္က ကာလီဖိုးနီးယား တကၠသိုလ္က ပညာရွင္ ဂလန္းဆီးေဘာ့ ပလူတိုနီယံ ကို စတင္ခြဲထုတ္ နိုင္ခ်ိန္မွာလည္း ပလူတိုၿဂိဳလ္ကို အစြဲျပဳၿပီး ပလူတိုနီယံလို့ နာမည္ေပးခဲ့သည္၊ မည္သို့ပင္ ဆိုေစကာမူ ဂ်ပန္နိုင္ငံကို ႀကဲခ်ခဲ့တဲ့ အဏုၿမဴဗံုးေတြမွာ အသံုးျပဳခဲ့ေသာ ယူေရနီယံ အမ်ားစုကို ထုတ္လုပ္ေပးခဲ့တဲ့ အာဖရိက တိုက္က ဒီအာ ကြန္ဂိုနိုင္ငံ (အျခားေသာ ကြန္ဂိုနိုင္ငံ တခုႏွင့္ ကြဲျပားေစရန္ ဒီမိုကရက္တစ္ ရီပတ္ပလစ္ ေအာ့ ကြန္ဂို (သို႔) ဒီအာဂြန္ဂို ဟုေခၚသည္) က ဇာတ္လမ္း အစလို့ ေျပာရေပမည္။
ဥေရာပ နိုင္ငံေတြ အာဖရိက တိုက္ကို ခြဲေဝယူေတာ့ သတင္းသမားေဟာင္း၊ စာေရးဆရာ၊ လူစြန့္စား ဟင္နရီ ေမာတင္ စတန္ေလ ရဲ့ အကူအညီနဲ့ ဘယ္လ္ဂ်ီယံ ဘုရင္ ကင္း လီယိုပို့ ၂ ဟာ ဘယ္လ္ဂ်ီယံ နိုင္ငံထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ က်ယ္တဲ့ အာဖရိကတိုက္ အလယ္က ကြန္ဂိုနိုင္ငံကို ရလိုက္သည္၊ ေဒသခံေတြရဲ့ အက်ိဳးအတြက္လို့ ဆိုခဲ့ေပမယ့္ ကြန္ဂိုဟာ အတင္း အဓမၼေက်းကြ်န္ အျဖစ္ ေစခိုင္းရာ ေခြ်းတပ္စခန္းႀကီးပဲ ျဖစ္လာခဲ့ရသည္၊ အဲဒီေခတ္က သူ့ တပ္သားေတြ ကလည္း အလုပ္သမားေတြကို ထုတ္လုပ္မႈ တိုးတက္ လာေစဖို့ အတြက္ သတ္မွတ္တဲ့ ဆင္စြယ္တို့ သစ္တို့ မရခဲ့ရင္ လက္ျဖတ္၊ ေခါင္းျဖတ္ၿပီး အေရးယူတယ္တဲ့၊ ဥေရာပမွာ စက္မႈလုပ္ငန္းေတြ ထြန္းကားလာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ လိုအပ္တဲ့ ရာဘာေတြ အမ်ားအျပား ထုတ္လုပ္ခဲ့ ျပန္ပါတယ္၊ ရာဘာေတြ အလွ်ံပါယ္ ထြက္သလို ေျမေအာက္သတၴုဳ ေတြလည္း အမ်ားအျပား ထြက္ေတာ့ ဘယ္လ္ဂ်ီယံ ကုမၼဏီ ယူနီယံမိုင္နရယ္၊ ဒူဟန္႔ ကာတန္ဂါ နဲ့ ဘစ္စမတ္တို့က ကိုေဘာ့၊ တင္၊ ဇင့္ သတၲု စတာေတြကို အလြယ္တကူနဲ့ တူးေဖၚရယူ ခဲ့ၾကပါတယ္၊ ၁၉၁၅ မွာေတာ့ အေကာင္းစား ယူေရနီယံ သတၲုဳသိုက္ကို ရွင္ကိုလိုေဘြး ေဒသမွာ
ေတြ႕ခဲ့ျပန္ပါတယ္၊ အဲ့ဒီအခ်ိန္က ယူေရနီယံ ကေန ထုတ္ယူရတဲ့ ကင္ဆာေရာဂါ ေပ်ာက္ေအာင္ ကုလို႔ရတဲ့ ေရဒီယံ ဟာ ကမာ႓မွာ အဖိုးအတန္ဆံုး သတၲဳၿဖစ္ၿပီး တစ္-ဂရမ္ကို ေဒၚလာ ၁၇၅၀၀၀ အထိ ေစ်းရွိခဲ့ပါတယ္၊ ေတာင္ေတြကို ေဖာက္ခြဲၿပီး ယူေရနီယံေတြ ထုတ္ယူကာ ဘယ္လ္ဂ်ီယံ နိုင္ငံကို တင္ပို့ခဲ့ၾကေတာ့သည္၊ ဒီေတာ့ ေရဒီယံ ထုတ္ယူၿပီးက်န္ခဲ့တဲ့ အဝါေရာင္ ယူေရနီယံေတြ အမ်ားအျပား ဘယ္လ္ဂ်ီယံနဲ့ ကြန္ဂိုမွာ ရွိေနခဲ့ၾကေတာ့သည္။
၁၉၄၀ ခုႏွစ္မွာ နာဇီဂ်ာမန္ေတြ ဘယ္လ္ဂ်ီယံကို ဝင္တိုက္ေတာ့ ယူနီယံမိုင္နရယ္ ကုမၼဏီလည္း ရံုးခ်ဳပ္ကို နယူးေယာက္ကို ေျပာင္းေရြ႕ခဲ့ရသည္၊ ဂ်ာမန္ေတြလည္း ဘယ္လ္ဂ်ီယံ ကေန ယူေရနီယံေတြ အမ်ားအျပား ရလိုက္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွ ဘာသံုးရမွန္း အေသအျခာ မသိနိုင္ၾကေသး၊ စမ္းသပ္ေနၾကဆဲ အဆင့္သာ ရွိေသးသည္၊ ေနာက္ပိုင္း အေမရိကန္ ကေတာ့ ကမၻာမွာ ေလယာဉ္အင္ဂ်င္ေတြ ထုတ္လုပ္တဲ့ ေနရာမွာ အေရးပါတဲ့ ကိုေဘာ့သတၴုဳကို အမ်ားဆံုး သံုးတဲ့နိုင္ငံ ျဖစ္လာခဲ့သည္၊ ဒါေပမယ့္ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ အတြင္းမွာ အေမရိကန္တပ္မွ ကာနယ္ ကက္နက္ ဒီ နီကိုလပ္(စ္) တေယာက္ ယူနီယံမိုင္နရယ္ ကုမၼဏီရံုးခန္းကို ေရာက္ခဲ့လာၿပီး အခ်ိန္မွာေတာ့ အဏုၿမဴဗံုး ထုတ္လုပ္ရန္ မန္ဟက္တန္ ပေရာဂ်က္ႀကီးကို စတင္ အေကာင္အထည္ ေဖၚခဲ့ေလေတာ့သည္၊ ဟီရိုရွီးမားၿမိဳ႔ကို ႀကဲခ်ခဲ့တဲ့ ယူေရနီယံ ေဘ့(စ္) ဗံုးမွာ ကြန္ဂိုက ယူေရနီယံေတြ သံုးပံု၊ ႏွစ္ပံုပါသည္ဟု ယူဆရၿပီး၊ ပလူတိုနီယံ ေတြကိုေတာ့ ဂ်ပန္နိုင္ငံရဲ့ ဆန္ဖရန္စစၥကို လို့ တင္စားရတဲ့ နာဂါဆာကီၿမိဳ႔ကို ႀကဲခ်ခဲ့တဲ့ ေနာက္ဗံုးတလံုးမွာ သံုးခဲ့ၾကသည္။
ကြန္ဂိုနိုင္ငံ ကလည္း အေကာင္းစား စိန္ေတြက အစ သယံဇာတ မ်ားစြာ ထြက္ရွိသလို ျပႆနာ အလြန္မ်ားတ့ဲ နိုင္ငံလည္း ျဖစ္ပါတယ္၊ အေမရိကန္ ေထာက္ခံတဲ့ ဂ်ိဳးဇက္ မိုဘူတူ သမၼတ ျဖစ္လာၿပီး ဇိုင္ယာ နိုင္ငံဆိုၿပီး အမည္ေျပာင္းခဲ့ ေသးသည္၊ ေနာက္ေတာ့ လူရန့္ ကာဘီလာ က ရဝမ္ဒါ၊ ယူဂန္ဒါ နိုင္ငံေတြ အကူအညီနဲ့ အာဏာသိမ္းၿပီးေတာ့ ဒီအာကြန္ဂို ဆိုၿပီး ျပန္ေျပာင္းခဲ့သည္၊ ေနာက္ေတာ့ ရဝမ္ဒါ နဲ့ ယူဂမ္ဒါ တို့နဲ့ ျပႆနာ ျဖစ္ၾကျပန္ၿပီး အာဖရိကရဲ့ ကမၻာစစ္ႀကီးလို့ ေျပာရမယ့္ နိုင္ငံမ်ားစြာ ပါဝင္တဲ့ စစ္ႀကီးျဖစ္ၿပီး လူေပါင္း ၅.၄ သန္းေက်ာ္ ေသေၾက ခဲ့ၾကျပန္သည္၊ ဒုတိယ ကြန္ဂိုစစ္သာ တရားဝင္ၿပီး သြားတယ္ ျပႆနာ ေသာင္းေျခာက္ေထာင္က ကေတာ့ အခုထိ တအံုေႏြးေႏြးနဲ့ မၿပီးနိုင္ေသးဘူး၊ ကြန္ကရစ္နဲ့ ပိတ္ထားတဲ့ ယူေရနီယံ မိုင္းေတြကလည္း ေဖာက္ၿပီး ခိုးယူ ခံေနရေသးတယ္၊ ကြန္ဂို တကၠသိုလ္ကို ထူေထာင္ခဲ့တဲ့ ဘုန္းႀကီး လု(စ္) ဂူလီယံ အကူအညီနဲ့ အာဖရိကရဲ့ ပထမဆံုး အဏုၿမဴ ဓာတ္ေပါင္းဖိုကို ၁ မီဂါဝပ္နဲ့ တည္ေထာင္နိုင္ခဲ့တယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေမရိကန္မွာ ၂၀၀၀ မီဂါဝပ္ ဓာတ္ေပါင္းဖိုေတြနဲ့ စာရင္ေတာ့ ခေလး ကစားစရာ အဆင့္ဘဲ ရွိတာေပါ့၊
ေနာက္ပိုင္း ျပဳၿပင္ထိမ္းသိမ္းမႈလည္း ေကာင္းေကာင္း မလုပ္နိုင္ လံုျခံဳေရးလည္း မေကာင္းနဲ့ အေျခအေန အေတာ္ဆိုးလာတယ္၊ အဆိုးဆံုးကေတာ့ သန့္စင္ ယူေရနီယံေခ်ာင္း ႏွစ္ေခ်ာင္း ၁၉၇၀မွာ အခိုး ခံလိုက္ရပါပဲ၊ တေခ်ာင္းကိုေတာ့ အီတလီ မာဖီးယား ဂိုဏ္းတဂိုဏ္း က အေရွ့အလည္ပိုင္းက မိတ္ေဆြေတြကို ေရာင္းဖို့ ႀကိုးစားေနတုန္း လွ်ဳိ့ဝွက္ရဲ က ျပန္ဖမ္းမိ လိုက္ၾကတယ္၊ ေနာက္တေခ်ာင္း ကေတာ့ ကေန့အထိ အစအန ေပ်ာက္သြားေတာ့သည္၊ ဒီအခိုးခံ ယူေရနီယံေတြကို မ်ားေသာ အားျဖင့္ ဇမ္ဘီယားက တဆင့္ ခိုးထုတ္ၾကသည္၊ ကြန္ဂိုမွာက လာဘ္ေပး လာဘ္ယူ အလြန္မ်ားသည္၊ သူတို့က လာဘ္ေပးတာကို "သၾကားေရ" လို့ တင္စား ေခၚေဝၚၾကသည္၊ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ အတြင္းမွာ တန္ဇန္းနီးယား နိုင္ငံမွာ ဖမ္းမိတဲ့ ယူေရနီယံ ေတြကလည္း ဇမ္ဘီယာ ကေနတဆင့္ ကြန္ဂိုကေန ခိုးထုတ္လာတာ ျဖစ္တယ္၊ လက္(ပ္)ေတာ့(ပ္)နဲ့ ဆဲလ္ဖုန္းေတြ ထုတ္ရာမွာသံုးရတဲ့ ကိုလ္တန္ သတၴုဳစည္ေတြ ေနာက္မွာ ဖြက္လာတာဟု ဆိုၾကသည္။
၁၅ ရာစုမွ စတင္ၿပီး ဘိုဟီးမီးယား ေတာင္တန္းေဒသ တေနရာမွ (ခ်က္ကိုစလိုဘက္ကီးယား) စိန့္ ဂ်ိဳ့ခ်င္စသယ္ ေဒသမွာ ေငြေတြ အေျမာက္အမ်ား ရွာေဖြေတြ႕ရွိ တူးေဖာ္ခဲ့ၾကသည္၊ ဒါေပမယ့္ ေငြေတြနဲ့အတူ ရွိေနတဲ့ ေလးလံတဲ့ ေက်ာက္ခဲေတြကိုေတာ့ အသံုးမလို လြင့္ပစ္ခဲ့ၾကသည္၊ ေနာက္မွ (ဘတ္လပ္ေရာ့) ကံဆိုးေက်ာက္မ်ားလို႔ ေခၚတဲ့ ဒီေက်ာက္ခဲေတြမွာ ယူေရနီယံ ပါဝင္တဲ့ ေက်ာက္ေတြမွန္း သိလာၾကတယ္၊ သို႔ၿဖင့္ ေရဒီယံကို ထုတ္ယူ အသံုးျပဳတတ္ခ်ိန္မွ စၿပီး ဒီကံဆိုး ေက်ာက္ခဲေတြ ကံေကာင္းၿပီး အဖိုးတန္ လာေတာ့သည္၊ ဒီလိုနဲ့ ကိန္းဘရစ္ တကၠသိုလ္ထုတ္ ေရဒီယံကို အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုျခင္းဆိုတဲ့ စာေစာင္ကို ကာလ ယနၲယားဝတၴဳနဲ့ နာမည္ႀကီးလာတဲ့ စာေရဆရာ ဟားဘတ္ ေဂ်ာ့ ဝဲလ္ (အိပ္ခ်္ ဂ်ီ ဝဲလ္) ဖတ္မိၿပီးတဲ့ အခါမွာ "The world set free" ဆိုတဲ့စာအုပ္ကို ေရးသားခဲ့ၿပီး ယူေရနီယံရဲ့ အနာဂတ္ကို စတင္ လူအေတာ္မ်ားမ်ား သတိျပုမိေစခဲ့သည္၊ ေနာက္ေတာ့ ဩစတီးယန္း ပေရာ္ဖက္ဆာ ေအာ္တို ဖရစ္ က ဟမ္းဘတ္ ဓာတ္ခြဲခန္းမွေန အဂၤလန္သို့ ေျပာင္းေရြ႕လာၿပီး ၁၉၃၈ ခုႏွစ္မွာ ေနခ်ားလ္ ဆုိတဲ့ သုေတသန စာေစာင္ကို ထုတ္ေဝခဲ့ၿပီး ေနာက္ ပညာရွင္မ်ား အၾကား လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားေစခဲ့သည္၊ အဲ့ဒီမွာ ယူေရနီယံ ယူ၂၃၅ ထုတ္လုပ္ပံု ခ်ိန္းဂ်္ ရီအက္ရွင္ စတာေတြကို ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေရးသားေဖၚျပ ထားလို့ပါပဲ၊ ယူ၂၃၅ ထုတ္ဖို့ဆိုတာက တကယ္ေတာ့ အလြယ္ေလး ယူေရနီယံေတြ အမ်ားႀကီးပဲ လိုတာပါ။
အဲ့ဒီ စာေစာင္ကို ဖတ္ၿပီးတဲ့ အခါမွာ အေမရိကန္မွ ဟန္ေဂရီယမ္ လူမ်ိဳးပညာရွင္ လီယို ဇစ္လာ့ တေယာက္ ျပာျပာသလဲ ျဖစ္သြားၿပီး အိုင္စတိုင္း ဆီကို အေျပးသြားဖို့ ျပင္ပါေတာ့တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကားမေမာင္း တတ္တဲ့သူက ေနာက္တေယာက္ အီဂြန္နစ္ ဝတ္ဂနာ ကိုေခၚၿပီး အိုင္စတိုင္း အနားယူေနရာ ေလာင္းအိုင္လန္ ဆီကို သြားခဲ့ၾကေလသည္၊ အေျခအေန အရပ္ရပ္ကို အိုင္စတိုင္းနဲ့ ေဆြးေနြးၿပီးေနာက္ ပထမ အိုင္စတိုင္းက ဘယ္လ္ဂ်ီယံကို စာေရး အေၾကာင္းၾကားဖို့ ျပင္သည္၊ ေနာက္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးအေနနဲ့ အေမရိကန္ သမၼတ ဖရန္ကလင္ ဒီ ရုစဘဲ့ ဆီကို ၁၉၃၉ ခု ေအာက္တိုဘာလမွာ စာေရးလိုက္သည္၊ ထိုစာပါ အေၾကာင္းအရာက ရွင္ကိုလိုေဘြး လို့ ေဖာ္မျပ ထားေပမယ့္ ကြန္ဂိုမွ ယူေရနီယံေတြကို ထိမ္းခ်ုပ္ထားဖို႔ အၾကံေပး ထားပါတယ္၊ ေနာက္ အေရးယူ ေဆာင္ရြက္ရန္ ညႊန္ၾကားၿပီး ေကာ္မတီတခု ဖြဲ႔ခဲ့ၾကသည္၊ ဒါေပမယ့္ ထိုအခ်ိန္အထိ ထိထိေရာက္ေရာက္ ဘာမွ မလုပ္နိုင္ၾကေသးေပ။
တခါက ဘယ္လ္ဂ်ီယံ ကုမၼဏီ ယူနီယံမိုင္နရယ္ ရဲ့ ဒါရိုက္တာ အက္ဂါ ဆန္ဂီရာ ကို ျပင္သစ္အဖြဲ႔တဖြဲ့က ဆာဟာရ သဲကနာၲရမွာ ယူေရနီယံနဲ့ ပတ္သက္ၿပီး စမ္းသပ္မႈေတြလုပ္ဖို့ လာတိုင္ပင္ ခဲ့ဖူးသည္၊ ေနာက္ၿပီး ၁၉၄၀ ေမလမွာ ဂ်ာမန္ေတြ ဘယ္လ္ဂ်ီယံကို ဝင္သိမ္းေတာ့ ဟစ္တလာ အတြက္ ယူေရနီယံေတြ အမ်ားအျပား ရသြားၾကသည္၊ သူတို့ ဘာလုပ္မလဲ ဆိုတာေတာ့ ဘယ္သူမွ မသိနိုင္ေသး၊ ဘယ္လ္ဂ်ီယံကို ဂ်ာမန္ေတြ မသိမ္းခင္မွာဘဲ ယူေရနီယံမိုင္နရယ္ က နယူးေယာက္ကို ေျပာင္းေရႊ႔ေနၿပီး ျဖစ္သည္၊ အက္ဂါ ဆန္ဂီရာ လို အလြန္လ်င္ေသာ စီးပြားေရးသမား တေယာက္အေနနဲ့ သူ့ရဲ့ ယူေရနီယံေတြကို မေမ့၊ ရွင္ကိုလိုေဘြးမွ ယူေရနီယံ တန္ခ်ိန္ ၁၂၅၀ ကို ဘယ္သူမွ မသိေအာင္ နယူးေယာက္ကို သယ္ယူလာခဲ့ၿပီး သံုးထပ္ဂိုေဒါင္ထဲမွာ သိမ္းထားလိုက္သည္၊ ပထမေတာ့ သူ့ဆီက ယူေရနီယံေတြကို ဝယ္ဖို႔ အေမရိကန္က စိတ္မဝင္စားခဲ့။
ဒီလိုနဲ့ ပညာရွင္ေတြၾကားမွာ ေရဒီယို သတၲိၾကြမႈကို က်ယ္က်ယ္ျပန့္ျပန့္ ေလ့လာ လာၾကၿပီး ဒီကိစၥက ထိုအခ်ိန္က လွ်ဳိ့ဝွက္ မဟုတ္ေတာ့ေခ်၊ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္မွာ ဂ်ပန္က ပညာရွင္ တိုကုတာရို ဟာဂီဝါယာ က ယူ၂၃၅ အေၾကာင္းကို ေလ့လာသင္ၾကား ေပးေနၿပီး၊ ဂ်ပန္အဖြဲ႔ေတြက ကိုရီးယား ေရလက္ၾကား တဝိုက္မွာ ယူေရနီယံ ရွာေဖြေနၾကသည္၊ ဂ်ာမနီ မွာေတာ့ ပညာရွင္ ဝါနာ ဟယ္ဆင္ဘာ့ဂ္ အဖြဲ႔က ထိေရာက္တဲ့ ၿႏဴထရြန္ကို ေႏွးေအာင္လုပ္နည္း ရွာေဖြေနၾကသည္၊ ျပင္သစ္ ပညာရွင္ေတြကိုေတာ့ ဂ်ိဳေလာ့ကူရီ ဦးေဆာင္ၿပီး အာဖရိကမွ ရတဲ့ ယူေရနီယံ နဲ့ အက္တြန္မစ္ လက္နက္ကို သုေတသန လုပ္ၿပီး ဆာဟာရမွာ စမ္းဖို႔ လုပ္ေနၾကသည္၊ ရုရွားမွ အိုင္ဂြာ ကရွက္ရွာေတာ့ ကလည္း ဖရစ္ ရဲ့ ေနခ်ားလ္ စာေစာင္ကို ဖတ္ၿပီးေတာ့ ယူ၂၃၅ ကို ခြဲထုတ္ဖို့ အဖြဲ႔ဖြဲ႔ၿပီး ေလ့လာေနသည္၊ ေနာက္ၿပီး ယူေရနီယံေတြကို ဂ်ာမန္ နဲ့ အေမရိကန္ေတြ ရသြားမွာ ကို ရုရွားေတြက သိပ္စိုးရိမ္ေနခဲ့ သတဲ့။
အေမရိကန္ေတြ လက္ေႏွးေနလို့ မရေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ေရာက္လာသည္၊ ဒီလိုနဲ့ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္ တရက္မွာေတာ့ ယူနီယံမိုင္နရယ္ ဒါရိုက္တာ ဆန္ဂီရာ ရဲ့ နယူးေယာက္ ရံုးခန္းကို အေမရိကန္ ကာနယ္ နီကိုလပ္(စ္) တေယာက္ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိုက္ၿမိုက္ ေရာက္လာခဲ့ေတာ့သည္၊ ဆန္ဂီရာ ကသူ့ ယူေရနီယံေတြကို ေရာင္းတုတ္ဖို႔ ၂ ႏွစ္ ေစာင့္ခဲ့ရသည္၊ ဆန္ဂီရာ က နီကိုလပ္(စ္) ရဲ့ ရာထူး အမွတ္တံဆိပ္ေတြ နဲ႔ ဝယ္ဖို့ အမွန္တကယ္ အာဏာရွိသူ ဟုတ္မဟုတ္ စစ္ေဆးလိုက္ေသးၿပီး ဘာအတြက္ ဒါေတြ သံုးမွာလည္းလုိ့ ေမးလိုက္ေသး သတဲ့၊ နီကိုလပ္(စ္) တေယာက္ေျဖဖို႔ ခက္ေနစဉ္မွာဘဲ ဆန္ဂီရာ စိတ္ေျပာင္းၿပီး ေျဖဖို႔ မလိုပါဘူးလို႔
ေျပာလိုက္ရင္း ေစ်းစကားေျပာ ျဖစ္ၾကသည္၊ ဆန္ဂီရာ သူ့ရဲ့ ယူေရနီယံေတြ အတြက္ ေဒၚလာ ၃၇.၅သန္း ရလိုက္သည္၊ ဘယ္ေတာ့ စ ရနိုင္မလဲလို႔ နီကိုလပ္(စ္) က သူ့ကိုေမးေတာ့ ဘယ္ေတာ့လိုခ်င္လဲ ဟု
ျပန္ေမးလိုက္သည္၊ နီကိုလပ္(စ္)က အျမန္ဆံုး လိုခ်င္တယ္ ျဖစ္နိုင္ရင္ မနက္ျဖန္ လိုခ်င္တယ္ ဆိုေတာ့ သူက ဒီေနရာကေန ၈ မိုင္ ေဝးတဲ့ေနရာက ဂိုေဒါင္ထဲမွာ ဘာအေစာင့္မွ မရွိဘဲ သိမ္းထားတဲ့ ယူေရနီယံေတြကို သြားယူ ယုံဘဲဆိုလိုက္ေတာ့ ဒီတင္ နီကိုလပ္(စ္) အေတာ့ကို တုန္လႈပ္အံ့အားသင့္ သြားခဲ့ရတယ္၊ ဒါေပမယ့္ နယူးေယာက္မွာ ရွိေနတဲ့ ယူေရနီယံေတြက ဗံုးလုပ္ဖို့ ဘယ္လိုမွမေလာက္ ေနာက္ထပ္ အမ်ားႀကီး လိုခ်င္ေသးတယ္၊ ဒီေတာ့ ရွင္ကိုလိုေဘြးမွာ ပိတ္ထားတဲ့ ယူေရနီယံမိုင္းကို ျပန္တူးၿပီး တႏွစ္ ယူေရနီယံ ပ်မ္းမွ် တန္၄၀၀ ပို႔ေပးဖို႔ နီကိုလပ္(စ္) ရဲ့ ဆရာ စစ္ဗိုလ္ခ်ုပ္ ဂရုဒ္ က ေတာင္းဆိုေတာ့ ဆန္ဂီရာ က မျဖစ္နိုင္ေၾကာင္း အေၾကာင္းျပန္လိုက္သည္၊ အလုပ္သမား ရွာရမည္၊ ရပ္ထားတဲ့ မိုင္းထဲမွ ေရေတြကို စုပ္ထုတ္ဖို့က မလြယ္၊ ဒီလိုနဲ့ အေမရိကန္ အဂၤ်င္နီယာတပ္က အခမဲ့ ေရေတြစုတ္ထုတ္ၿပီး မိုင္းကို ျပဳၿပင္ေပးဖို့ ကမ္းလွမ္း ရေတာ့သည္၊
ေရာင္းသူတစ္ဦးဝယ္သူတစ္ဦးထဲေပမယ့္ လိုခ်င္သူက အေလွ်ာ့ေပး ရေတာ့သည္၊ ဒီေနရာမွာ ႏွစ္ဖက္ သူလွ်ဳိေတြလည္း ေျချခင္းလိမ္ေနၾကမွာ ေသခ်ာသည္၊ ဒါေပမယ့္ အေမရိကန္ကလည္း အဲ့ဒီ ယူေရနီယံမိုင္းကို လက္ဝါးႀကီး အုပ္ထားခ်င္ေနသည္။
ဒီကာလ မ်ားဆီက အေမရိကန္ ယူေရနီယံေတြ ဝယ္ေနသလို အျခားရရွိနိုင္မယ့္ ေနရာေတြကို ပိုက္စိပ္တိုက္ၿပီး စံုစမ္း သုေတသန လုပ္ေနၾကရသည္၊ နိုင္ငံ ၂၀ မွာ စမ္းသပ္ ရွာေဖြၿပီးေတာ့ ရလဒ္ ထြက္လာသည္၊ ကြန္ဂိုက အဆင့္အျမင့္ဆံုး ယူေရနီယံေတြ ရွိေနၿပီး၊ အေမရိကန္၊ ကေနဒါ၊ ဆီြဒင္နိုင္ငံ ေတြမွာေတာ့ အသင့္အတင့္ စြမ္းအား ေကာင္းတာေတြရွိသည္၊ ခ်က္ကိုစလိုဘက္ကီးယား၊ ေပၚတူဂီ နဲ့ ေတာင္အာဖရိက တို့မွာေတာ့ သင့္ေတာ္ရံု အဆင့္ ယူေရနီယံေတြ ရွိေၾကာင္း တြက္ခ်က္ေတြ႕ရွိ လာၾကရသည္၊ ရုရွား နဲ့ ဘူေဂးရီးယား နိုင္ငံေတြမွာေတာ့ မသိရွိရေသး၊ အေမရိကန္ အေနနဲ့ ရွိသမွ် ယူေရနီယံေတြကို လက္ဝါးႀကီး အုပ္ထားဖို့ လိုသည္၊ ရုရွား မရေစရ၊ ရုရွား အေနနဲ့ အနည္းဆံုး ေနာင္အႏွစ္ ၂၀ ၾကာမွသာ လံုေလာက္တဲ့ ယူေရနီယံေတြ ရနိုင္မယ္လို့ ခန့္မွန္း တြက္ခ်က္ခဲ့ၾကသည္၊ ေနာက္ေတာ့မွ တြက္တာ လံုးလံုးမွားမွန္း သိရေတာ့သည္ …. ဘုရားေရ ! ကမၻာေပၚမွာ ယူေရနီယံေတြက သံျဖဴထက္ေတာင္ ပိုမ်ားသည္တဲ့၊ ေရႊထက္ အဆအမ်ားႀကီး ပိုရွိေနသည္၊ အနည္းဆံုး မတူးရေသးတဲ့ ယူေရနီယံ ပမာဏ က တန္ခ်ိန္ ၁၀၀ ဘီလီယံ အထက္မွာ ရွိေနသည္။
အေမရိကန္ရဲ့ မန္ဟက္တန္ ပေရာဂ်က္ႀကီးကို တက္နဆီျပည္နယ္ ကလင့္(စ္) ျမစ္အနီးမွ ဘလက္အုပ္ရစ္ အရပ္မွာ စတင္ေတာ့သည္၊ ၿမို့အေသး ႏွစ္ၿမို့ကို ဖယ္ရွားခဲ့ၿပီး၊ အေဆာက္အဦး ကို ယူ-ပံုသ႑ာန္
ေဆာက္လုပ္ထားၿပီး အလုပ္သမားေပါင္း တေသာင္း၊ ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္နဲ့ အဆက္မျပတ္ ေန့မီး ညမီးကူးကာ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္၊ အလုပ္သမားေတြ မေျပာနဲ့ အုပ္ခ်ုပ္သူေတြေတာင္ သူတို့ ဘာလုပ္ေနတယ္ ဆိုတာ မသိေစရ၊ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္ဖို့ႏွင့္ တဖြဲ့ႏွင့္ တဖြဲ့ အဆက္အသြယ္ မလုပ္ဖို့ ကန့္သတ္ထားသည္၊ ေနာက္ၿပီးအားလံုးကို စကားဝွက္ေတြႏွင့္ ေျပာင္းေပးထားသည္၊ အခ်ိန္ႏွင့္အညီ အျမန္လုပ္ေနရေတာ့ လူအား ပစၥည္းအား အမ်ားႀကီး စိုက္ထုတ္ခဲ့ၾကရသည္၊ ပေရာဂ်က္ အက်ယ္က ရိုဒီက်ြန္း တဝက္မွ် က်ယ္ၿပီး အေဆာက္အဦးေပါင္း ၅၄၀ ေက်ာ္ရွိၿပီး အလုပ္သမားဦးေရက ပနားမားတူးေျမာင္းကို တူးခဲ့တဲ့ လူထက္ ပိုမ်ားေသးသည္၊ အဲ့ဒီအထဲမွ အုတ္ဂူပံုစံ ဘလက္ဘန္းလို့ အမည္ဝွက္ ေပးထားတာ ကေတာ့ ပထမဆံုး အခိုင္အခံ့ ဓာတ္ေပါင္းဖိုပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္၊ ခ်ီကာဂိုမွ သုေတသန လုပ္ထားေသာ ဓာတ္ေပါင္းဖို ပံုစံကိုယူၿပီး ေဆာက္လုပ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။
၁၉၄၅ ခုႏွစ္မွာ ဂ်ပန္က စစ္ရံႈးဖို့ ေသျခာသေလာက္ ျဖစ္ေနၿပီ၊ အေမရိကန္မွာက အဏုျမဴ ဗံုးထုတ္ဖို့ လံုေလာက္တဲ့ သန့္စင္ ယူေရနီယံ ယူ၂၃၅ က မရေသး၊ စစ္မၿပီးခင္ ဗံုးထုတ္ ၿပီးနိုင္ဖို့ အေရးတႀကီး လိုအပ္ေနသည္၊ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာဘဲ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အံ့ႀသစရာေတြ ျဖစ္လာခဲ့ရသည္၊ အေဒါ့(ဖ္) ဟစ္တလာ တေယာက္ ေနာက္ဆံုး စပက္ကတီကို စားၿပီး ဘန္ကာထဲမွာ သူ့ကိုယ္သူ သတ္မေသမီ တလေက်ာ္ အလို တရက္မွာ အန္တာဆီးဘု ၂၃၄ အမည္ရွိတဲ့ သာမန္ ယူဘုတ္ေတြထက္ သံုးဆႀကီးတဲ့ ေရငုပ္သေဘၤာႀကီး တစီးဟာ အလြန္ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ရာ ကုန္ပစၥည္းေတြ တင္ေဆာင္ၿပီး ဂ်ာမန္ဆိပ္ကမ္း ကီရယ္ မွ ေရတပ္သား ၆၀ နဲ့ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ထြက္ခြာလာခဲ့သည္၊ ထိုစဉ္ ရုရွားရဲ့ တပ္နီေတာ္က ဘာလင္ၿမိဳ႔နားကို
ေရာက္လာေနၿပီး အေမရိကန္ ဗိုလ္ခ်ုပ္ အိုင္စင္ေဟာင္းဝါးရဲ့ တပ္ေတြကလည္း မိုဆယ္လီ ျမစ္ကိုျဖတ္ကူး ၿပီးၾကေနၿပီ၊ ရွိသမွ် ယူဘုတ္ ၄ စီးမွာ ၃ စီး က တိုက္ပြဲမွာ ကုန္ၿပီ၊ ဒီေတာ့ ဒီေရငုပ္ သေဘၤာႀကီးက ဘာလုပ္မွာပါလိမ့္ ေတြးထင္ စရာေတြေပါ့။
ဂ်ာမန္ေရငုတ္ သေဘၤာႀကီးက ဂ်ပန္နိုင္ငံကို ဦးတည္ေနတာ ျဖစ္ၿပီး၊ သေဘၤာေပၚမွာ ပါလာတာေတြ ကေတာ့ ဂ်ာမန္တို႔ရဲ့ ဗြီတူး ဒံုးက်ည္ ဘလူးပရင့္ အျပည့္အစံု၊ ဓာတုလက္ႏွက္ မ်ားႏွင့္ ထုတ္လုပ္ပံုစံမ်ား၊ စံနစ္တက် ျဖဳတ္သိမ္းထားတဲ့ ေနာက္ဆံုးထုတ္ တိုက္ေလယာဉ္ႏွစ္စီး၊ စတဲ့ ပစၥည္းေတြအျပင္ ေနာက္ဆံုး အထူးေသတၲာႀကီး ၁၀ လံုးထဲမွာ ပါလာတာေတြ ကေတာ့ ယူေရနီယံ မ်ားပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္၊ စုစုေပါင္း ၁၂၃၅ ေပါင္ပါရွိသည္၊ ဘယ္လ္ဂ်ီယံ က ရတာေတြ ပါနိုင္သလို ခ်က္ကိုစလိုဘက္ကီးယား (ယခု ခ်က္ နိုင္ငံ) မွ တူးေဖာ္ ရတာေတြလည္း ျဖစ္နိုင္သည္၊ ေနာက္ထပ္ပါလာတဲ့ အထူး ခရီးသည္ ၁၄ ေယာက္ကေတာ့ နာဇီပါတီမွ ပညာရွင္ နဲ့ ဗိုလ္ခ်ဴပ္ မ်ားပင္ျဖစ္သည္၊ ေလေၾကာင္း ကာကြယ္ေရး ကြ်မ္းက်င္သူ၊ ဗြီတူးဒံုးပ်ံ ပညာရွင္ စတဲ့ သူေတြျဖစ္ၿပီး ဂ်ပန္ အဆင့္ျမင့္ အရာရွိ ႏွစ္ေယာက္လည္း ပါလာခဲ့သည္၊
ေရငုတ္သေဘၤာႀကီးက အာဖရိက တိုက္ကိုပတ္ၿပီး အေရွ့ေတာင္အာရွမွ ေကြ႕ကာ ရန္သူကို ေရွာင္ၿပီး သြားရမည္ ျဖစ္သည္၊ ဂ်ာမန္တို့ အေနနဲ့ မိတ္ေဆြ ဂ်ပန္တို့ကို စစ္မရံႈးေစရန္ အေကာင္းဆံုး အကူညီေပးျခင္း ျဖစ္ေခ်သည္။
ေရငုပ္ သေဘၤာႀကီး အာဖရိကကို ျဖတ္ေနစဉ္မွာဘဲ ဂ်ာမန္ေရဒီယိုမွ လက္နက္ခ်ေၾကာင္း
ေၾကျငာသည္၊ ေရငုတ္ သေဘၤာေတြ အေနနဲ့ အဆင္ေျပတဲ့ ေနရာေတြမွာ လက္နက္ခ်ဖို့ပါ ညႊန္ၾကားထားသည္၊ ကဲ..ဘယ္လို လုပ္ၾကမလဲ၊ ထိုသေဘၤာမွ သေဘာထား အမ်ိဳးမ်ိဳး ေပးၾကသည္၊ တခ်ိဳ့ကလည္း အာဂ်င္တီးနား ဘက္မွာ သြားေရွာင္ေနၿပီး သူတို့မွာပါတဲ့ ကုန္ပစၥည္းေတြနဲ့ အေပးအယူ လုပ္လို့ ရနိုင္တာေတြ ရွိသည္ဟု အဆိုျပဳၾကသည္၊ လက္နက္ခ်မည္ ဆိုရင္လည္း ဘယ္မွာ သြား လက္နက္ခ်ၾကမလဲ၊ ဆိုဗီယက္ေတြဆီေတာ့ သြားလို့မျဖစ္ အျပင္းအထန္ တိုက္ခဲ့ရတဲ့ ရန္သူေတာ္ေတြ၊ အဂၤလိပ္ကိုလည္း သူတို့ေတြ အႀကီးအက်ယ္ ဗံုးႀကဲထားခဲ့သည္၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေမရိကန္မွာ လက္နက္ခ်ဖို့ ဆံုးျဖတ္ လိုက္ေတာ့သည္၊ ပါလာတဲ့ ဂ်ပန္ အဆင့္ျမင့္ အရာရွိ ၂ ဦးကေတာ့ သူတို့ ဂ်ပန္က လက္နက္မခ်ေသးေတာ့ သူတို႔ ကိုယ္သူတို့ ခါမီခါေဇ လုပ္ကာသတ္ေသ လိုက္ၾကရေတာ့သည္၊ သူတို႔နဲ့အတူ ပါလာတဲ့ ယူေရနီယံေတြ ဘယ္ေရာက္သြားသည္ ကိုေတာ့ ဘယ္သူမွမသိ၊ သိလည္း ေျပာၾကမည္မထင္၊ ေျပာဝံ့မည္ မထင္၊ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ယူေရနီယံေဘ့(စ္) အဏုျမဴဗံုးကို ၁၉၄၅ ႀသဂုတ္လ ၆ရက္မွာ ဟီရိုရွီးမားၿမိဳ႔ကို ႀကဲခ်ခဲ့ၿပီး၊ ၃ ရက္ခန့္ အၾကာမွာေတာ့ ပလူတိုနီယံ ဗံုးကို နာဂါဆာကီၿမိဳ႔ မွာ သြန္းၿဖိဳး ႀကဲလိုက္ျပန္ေတာ့သည္။
လံုေလာက္တဲ့ ယူေရနီယံ အလြယ္တကူ ဆိုဗီယက္တို့ မရနိုင္ ဟု အေမရိကန္တို့ ထင္ထားခဲ့သည္၊ သို့ေပမယ့္ ဘိုဟီးမီးယား က စိန့္ဂ်ိဳခ်င္စသယ္ မိုင္းကေန ယူေရနီယံေတြ တူးေဖာ္နိုင္ၾကသည္၊ အေရွ့ဂ်ာမဏီရွိ မိုင္းကလည္း ရုရွားေတြ အမ်ားအျပား ရလိုက္ၾကေသးသည္၊ ဒီေတာ့ ေနာင္အႏွစ္၂၀ မွ အဏုျမဴဗံုး ပိုင္နိုင္မယ္လို့ အေမရိကန္တို့က တြက္ခဲ့ၾကေပမယ့္ ဂ်ပန္ကိုဗံုးႀကဲ အၿပီး ၄ ႏွစ္အၾကာ ၁၉၄၉ ႀသဂုတ္လ မွာဘဲ ဂ်ိဳး ဝမ္း လို့ အမည္ဝွက္ ေပးထားတဲ့ အနုျမဴဗံုးကို ဆိုဗီယက္တို့ ေအာင္ျမင္စြာ စမ္းသပ္ေဖာက္ခြဲ နိုင္ခဲ့ၾကေတာ့သည္။
၁၉၆၉ ခုႏွစ္ အတြင္းက ရက္တရက္မွာ ႀသစေတးလ် နိုင္ငံေျမာက္ပိုင္းက အေဘာရီးဂ်င္း တိုင္းရင္းသားတို့ အထြတ္အျမတ္ ထားရာ ေမာင့္ဘေရာ့မန္း ေတာင္ထြတ္နားကို ျဖတ္ၿပီး အလူမီနီယံ ကုမၼဏီတခုမွ ေရဒီယို မက္ထရစ္ဆာေဗး တိုင္းတဲ့ေလယာဉ္ တစ္စင္း ျဖတ္ပ်ံသြားၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အလြန္ေကာင္းမြန္တဲ့ ယူေရနီယံ သတၴုဳေတြ အေျမာက္အမ်ား ႀသစေတးလ် နိုင္ငံမွာ စတင္ ေတြ႕ရွိေလေတာ့သည္၊ ရွင္ကိုလိုေဘြး အဆင့္မွီ ယူေရနီယံမ်ား ျဖစ္သည္၊ ေနာက္ေတာ့ ႀသစေတးလ်တိုက ္နိုင္ငံမွာ ကမၻာေပၚတြင္မတူးေဖာ္ ရေသးတဲ့ ယူေရနီယံ စုစုေပါင္းရဲ့ ၄၀ ရာခိုင္နႈန္း ( အျခားတေနရာမွာ ၂၆ ရာခိုင္နႈန္းလို့ ေဖာ္ျပထား၊ ခုႏွစ္အလိုက္ ေျပာင္းလဲမႈ ရွိနိုင္ပါသည္ ) ရွိေၾကာင္း ေတြ႕ရွိလာရသည္။
၁၉၇၀ ခုႏွစ္ မွာေတာ့ ပိုႀကီးမားတဲ့ သတၴုဳသိုက္ ဂ်ဘီလူကာ ကို ထပ္ေတြ႕ၾကျပန္သည္၊ နာမည္ႀကီး ႀသစေတးလ် ကုမၼဏီ ရိန္းဂ်ား၊ မယ္ရီ ကတ္သလင္း ႏွင့္ အိုလံပစ္ ဒန္ တို့က အဓိကထား တူးေဖာ္ေနၾကၿပီး၊ ကေနဒါကလည္း လာေရာက္ ရင္းႏွီးျမုဳပ္ႏွံၾကသည္၊ ဘာဘဲေျပာေျပာ အိနိၵယရဲ့ ပထမဆံုး အဏုၿမဴစမ္းသပ္မႈ အတြက္ရတဲ့ ယူေရနီယံေတြက ႀသစေတးလ်က လာသည္ဟု သိရွိရသည္၊ ႀသစေတးလ် ကေတာ့ တႏွစ္ကို ယူေရနီယံ ရဲလိုးကိတ္ ( ယူေရနီယံကို ေရာင္းခ်ရာတြင္ ရဲလိုးကိတ္ အဆင့္ျပဳလုပ္ၿပီး သယ္ယူပို့ေဆာင္ ေရာင္းခ်ရသည္ ) တန္ခ်ိန္ ၉၀၀၀ ေက်ာ္ ပံုမွန္ တင္ပို့ေနခဲ့သည္၊ ေနာက္ထပ္ ေဟာနီမြန္း လို့ ေခၚတဲ့ ပေရာဂ်က္ တခုကလည္း ၂၀၀၈ ေမလမွ စတင္ဖို့ ျပင္ဆင္ခဲ့ၿပီး၊ ဝန္ႀကီးခ်ုပ္ ဂြ်န္ ဟိုးဝွပ္ ကလည္း တရုတ္အစိုးရဲ့ ဓာတ္ေပါင္းဖို အသစ္ ၄၀ ေက်ာ္အတြက္ တႏွစ္ကို ရဲလိုးကိတ္ တန္ခ်ိန္ ႏွစ္ေသာင္းႏွစ္ေထာင္ တင္ပို့ရန္ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ထဲက သေဘာတူူစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆို ထားခဲ့သည္၊ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ မွာတုန္းကေတာ့ ရဲလိုးကိတ္ တေပါင္ကို ေဒၚလာ ၁၂၀ အထိ ေစ်းတက္ သြားခဲ့ေသးသည္၊ ရဲလိုးကိတ္ ေပါက္ေစ်းက လက္ရွိ တေပါင္ကို ေဒၚလာ ၅၀ ခန့္ ပ်မ္းမွ်ရွိသည္။
တကယ္တမ္းတြင္ႀသစေတးလ် နိုင္ငံသည္ ယူေရနီယံမ်ား တင္ပို့ေနေနေသာ္လည္း ၎နိုင္ငံတြင္ အနုျမဴ ဓာတ္ေပါင္းဖို မထားရွိေပ (ၿႏဴကင္းလြတ္ တိုင္းျပည္ ျဖစ္သည္။ )၊ ၁ ကီလိုဝပ္ သာရွိေသာ သုေတသနအတြက္ သက္သက္ရွိတယ္ ဆိုယံုေလး စက္ရံုအေသးေလး တခုသာ ဆစ္ဒနီၿမိဳ႔အျပင္ဖက္နားမွာ ရွိသည္။
အာဖရိကနိုင္ငံ နိုင္ဂ်ာနိုင္ငံ က ကမၻာ့အႀကီးဆံုး ယူေရနီယံမိုင္းႀကီး ကို သြားရာလမ္းက သိပ္မေကာင္းပါ၊ နိုင္ဂ်ာနိုင္ငံရဲ့ ဧရိယာ အမ်ားစုကလည္း ဆာဟာရ သဲကနၲာရ ရဲ့အစိတ္အပိုင္း သက္သက္သာ၊ ကမၻာ့စတုထၲ ယူေရနီယံ အမ်ားဆံုးတင္ပို့ေသာ နိုင္ငံျဖစ္ေပမယ့္ အဆင္းရဲဆံုး နိုင္ငံတခုလည္း ျဖစ္သည္၊ ၎မွ ယူေရနီယံ မိုင္းႀကီးကို တူးေဖာ္ ေနသူေတြ ကေတာ့ ျပင္သစ္နိုင္ငံ ပဲရစ္အေျခစိုက္ အာရီဗာ ကုမၼဏီ ျဖစ္ၿပီး ႏွစ္ရွည္ စာခ်ဴပ္ ခ်ဴပ္ထားကာ အလြန္သက္သာတဲ့ အခြန္သာ နိုင္ဂ်ာ အစိုးရကို ေပးေဆာင္ရေပသည္၊ ဒီလိုႏွင့္ အေနာက္ နိုင္ငံကုမၼဏီ ေတြက သယံဇာတ ေတြကို လက္ဝါးႀကီး အုပ္ထားၿပီး ထိုနိုင္ငံ ျပည္သူေတြ ကေတာ့ ဆင္းရဲၿမဲ ဆင္းရဲသာ ျဖစ္သည္၊ သို့ေပမဲ့ ဘာမွမတတ္နိုင္ နိုင္ဂ်ာနိုင္ငံကလည္း တင္ပို့ ေရာင္းခ်စရာဆိုလို့ ယူေရနီယံႏွင့္ ၾကက္သြန္နီသာ ရွိသည္၊ လက္ရွိသမၼတ မာမက္ဒို တန္းဂ်္ ကလည္း ယခုဆို တတိယအႀကိမ္ သမၼတအျဖစ္ ထပ္မံ ေရြးခ်ယ္ခံရ ျပန္သည္ တိုင္းျပည္က နာလံမထူနိုင္ေသး၊ ဟိုးတခ်ိန္က နိုင္ဂ်ာမွာ အာဏာသိမ္းခဲ့တဲ့ သမၼတ ဆီးနီ ေကာင့္ခ်ီ က (တိုင္းျပည္ တိုးတက္ဖို့ရန္) လိုအပ္ရင္ မေကာင္းဆိုးဝါး ျဖစ္ပေစ ယူေရနီယံကို ေရာင္းရမွာဘဲ ေျပာခဲ့ဖူးသည္၊ ေျပာခဲ့တာ ၾကာခဲ့ၿပီ ဆိုေပမယ့္ အေနာက္နိုင္ငံ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက ဒီစကားကို ဥပါယ္တျမည္ျဖင့္ မေမ့ၾက။
၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ ရက္တရက္က ေရာမၿမိဳ႔တေနရာမွာ အသက္ ၆၀ အရြယ္ခန့္ ရွိတဲ့ ရီကိုမာတီနို ဆိုတဲ့ လူႀကီးက အမ်ိဳးသမီး တေယာက္ကို ေန့လည္စာ စားဖို့ အလြန္ေကာင္းမြန္တဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ တဆိုင္သို့ ေခၚလာခဲ့သည္၊ ကိစၥကေတာ့ တျခားမဟုတ္ မာတီနိုဆိုတဲ့ လူႀကီးက အေရးႀကီး သတင္းတခုကို ေရာင္းဖို့ ႀကိဳးစားေနျခင္း ျဖစ္သည္၊ အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ သတင္းေထာက္ တေယာက္ျဖစ္ၿပီး၊ လူႀကီးက သူမကို ယူေရနီယံ အေျမာက္အမ်ား ေရာင္းခ်တဲ့ နိုင္ငံသိလားဟု ေမးလိုက္ ၿပီးေနာက္ ဖိုင္တခုကို လွမ္းေပးလိုက္သည္၊ လူႀကီး လွမ္းေပးလိုက္တဲ့ ဖိုင္ကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ အမ်ိဳးသမီး မ်က္လံုးျပဴး သြားခဲ့ရသည္ နိုင္ဂ်ာသမၼတ တန္းဂ်္ က အီရတ္နိုင္ငံကို ယူေရနီယံ တႏွစ္ကို တန္ ၅၀၀ ေရာင္းဖို႔ သေဘာတူထားတဲ့ စာခ်ုပ္ မိတၲူဳၿဖစ္ေနသည္၊ အီတလီ ေထာက္လွမ္းေရး စစ္စမီ လို အဖြဲ႔ေတြက အစ အဆက္အသြယ္ အလြန္ေကာင္းတဲ့ လူႀကီးက ဘယ္လို ရလာသည္ကို မေျပာ၊ သူလိုခ်င္တာ ကေတာ့ ဒီဖိုင္အတြက္ ေဒၚလာ တေသာင္းႏွစ္ေထာင္သာ၊ ဒီလိုနဲ့ သူ့အထက္ အယ္ဒီတာကို တင္ျပလိုက္သည္၊ အယ္ဒီတာ ကေနတဆင့္ အီတလီ ဝန္ႀကီးခ်ုပ္ ဘာလူစကိုနီ ဆီကို ေရာက္သြားေတာ့သည္၊ အေမရိကန္နဲ့ အထူးရင္းႏွီးသူ မဟာမိတ္ေတြဆိုေတာ့ အီရန္မွာ အထူးဖ်က္အား ေကာင္းတဲ့ လက္နက္ေတြကို အသဲအသန္ရွာေနတဲ့ အေမရိကန္သမၼတ ေဂ်ာ့ ဒလ်ူ ဘုရွ္ ဆီကို ထိုဖိုင္ အျမန္ေရာက္သြား ေလေတာ့သည္၊ သံသယေတြ ပိုမိုခိုင္မာ လာေလေတာ့သည္၊ အျခား ေထာက္လွမ္းေရးအဖြဲ့ေတြ ဆီကလည္း သတင္းက ရၿပီးသား ျဖစ္ေနသည္၊ နဂိုထဲက ရထားတဲ့ သတင္းေတြထဲမွာ ဒီသတင္းက ပိုခိုင္မာေအာင္ လုပ္ေပးသလို ျဖစ္သြားေတာ့သည္။
တကယ္ေတာ့ ဒီသတင္းက သတင္းအမွားသာ ျဖစ္သည္၊ မာတီနိုက သက္သက္လူလည္ လုပ္ၿပီး သတင္းေရာင္းတာ ျဖစ္သည္၊ နိုင္ဂ်ာသမၼတ လက္မွတ္ကို တေနရာကေန ကတ္ေက်းနဲ့ကိုက္ၿပီး မိတၲူ ျပန္ဆြဲထားတဲ့ စာခ်ုပ္အတုႀကီးသာ၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း ရမယ္ရွာေနတဲ့ အေမရိကန္ကို မိတ္ေဆြ အီတလီ က ကူညီလိုက္တာလည္း ျဖစ္နိုင္သည္။
အီရန္ျပည္က လွပတဲ့ ေနတန္ လို့ေခၚတဲ့ ေတာင္တန္းၿမိဳ႔နားမွာ ေျမေအာက္ဥမွင္ တခုရွိသည္ အဲဒီဥမွင္ အတြင္းမွာေတာ့ လွ်ိဳ႔ဝွက္ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ၿႏဴကလီးယား ဓာတ္ေပါင္းဖို တခုရွိေနတယ္လို့ တိက်တဲ့ ေထာက္လွမ္းေရး သတင္းေတြက ဆိုၾကတယ္၊ အဲ့ဒီ ဓာတ္ေပါင္းဖို ကေတာ့ အစၥေရးရဲ့ ဒိုင္မိုနာ ဓာတ္ေပါင္းဖို လိုဘဲ ေျမေအာက္မွာ တည္ထားၿပီး၊ အလြယ္တကူ ေဝဟင္ ကေန မျမင္နိုင္ ဗံုးမႀကဲ နိုင္ေအာင္လုပ္ထား ေလသည္၊ ေနတန္ ဓာတ္ေပါင္းဖိုက ဘတ္စကတ္ ေဘာကြင္းသာသာ အခန္းထဲမွာ စင္ထရယ္ျဖဴ႔(စ္) ၃၀၀၀ တပ္ဆင္ထားၿပီး အဲဒီကေန လည္ပတ္ၿပီး ယူေရနီယံ ၂၃၅ ကို ဖမ္းယူနိုင္သည္၊ ဒီဇိုင္း ကေတာ့ ေအက်ဴ ခန္း ၏ ဒီဇိုင္းျဖစ္သည္ဟု ဆိုကာ ေအက်ဴ ခန္း ကလည္း ဘယ္လို ခိုးလာတာလည္း ဆိုတာ ဇါတ္လမ္းက ရွိျပန္ေသးသည္၊ ဘာဘဲေျပာေျပာ အီရန္ကလည္း ေခသူမဟုတ္ ကိုယ္ပိုင္ ဒီဇိုင္း အိုင္အာ-တူး ကို စမ္းသပ္ ထုတ္လုပ္ထားသည္၊ အဲဒီ အီရန္ရဲ့ ဒီဇိုင္းက ေအက်ဴ ခန္းရဲ့ ပံုစံထက္ ထက္ဝက္ ပိုငယ္ၿပီး ေလးဆ ပိုထုတ္လုပ္နိုင္အား ရွိသည္ဟု ဆိုသည္၊ ဆံပင္ညႇပ္သမား၊ ပန္းပဲဆရာ သားကေန သမၼတ ျဖစ္လာတဲ့ မာမြတ္ အာမက္ ဒီနီဂ်က္ ၾကည့္ရတာေတာ့ ကမၻာႀကီး ဘာေျပာေျပာ
ေအးေအးေဆးေဆးပင္.. စစ္ေဆးမဲ့သူေတြ စစ္ခ်င္လည္း ျငင္းတဲ့ သူေတြကေတာ့ ျငင္းေနဆဲပင္..
ေနာက္ထပ္ နိုင္ငံေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါေသးသည္၊ တခ်ိဴ႔ကေတာ့ ၿႏဴကလီးယား ဆိုင္ရာ သေဘာတူညီခ်က္ လက္မွတ္ ေရးထိုးထားၾကၿပီး၊ တခ်ိဴ႔ နုိင္ငံေတြကေတာ့ မထိုးထားၾက၊ ေနာက္ပိုင္း ရုရွား က နိုင္ငံေတြ ကြဲထြက္သြားၿပီး ေနာက္မွာ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ၊ ယူကရိန္း စတဲ့ နိုင္ငံေတြက သူ့တို့ ဆီမွာထားတဲ့ ၿႏဴကလီးယား လက္နက္ေတြကို ဖ်က္သိမ္းၿပီး ရုရွားကို ျပန္ပို႔ လိုက္ၾကရသည္။
အဲ့ဒီ ၿႏဴကလီးယား ထိပ္ဖူးေပါင္း ေသာင္းေက်ာ္ထဲက တခ်ိဳ့ကို အေမရိကန္ကို ယူေရနီယံ ေလာင္စာ အျဖစ္ ေျပာင္းလဲ တင္ပို့ခဲ့ၿပီး၊ အဲဒီ ေလာင္စာေတြကို ဓာတ္ေပါင္းဖိုေတြမွာ သံုးကာ အေမရိကန္နိုင္ငံရဲ့ လွ်ပ္စစ္သံုးစြဲမႈ ၂၀ ရာခိုင္နႈန္းကို ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ အထိ မီးေပး ထားနိုင္သည္ တဲ့၊ ဒီေတာ့ မီး ၁၀ခါဖြင့္လွ်င္ ၂ ခါက ရုရွား ကလာတဲ့ ၿႏဴကလီးယား ထိပ္ဖူးေတြက ျဖစ္သည္ဟု ဆိုနိုင္သည္။
ေတာ္ေတာ္စိတ္ဝင္စားဖိုု႕ေကာင္းျပီး ဗဟုသုုတရေစတဲ့ သမိုုင္းေၾကာင္းအတြက္
ReplyDeleteေက်းဇူးအမ်ားၾကီးတင္ပါတယ္။
ဟီးးးးး...တင္ရက်ိဳးနပ္တာေပါ့ေနာ္ .... တိုင္းက်ဴးပါဗ်ာ
ReplyDelete